Τον τελευταίο καιρό έχει ξεκινήσει -και μέσω διαδικτύου- η συζήτηση για την πυρηνική ενέργεια στην Ελλάδα και το κατά πόσο θα μπορούσαν να δημιουργηθούν αντιδραστήρες στην χώρα μας.
Κατ' αρχήν τι εννοούμε με αυτό τον όρο; Πυρηνική ή ατομική ονομάζεται η ενέργεια που απελευθερώνεται όταν μετασχηματίζονται ατομικοί πυρήνες. Είναι δηλαδή η δυναμική ενέργεια που είναι εγκλεισμένη στους πυρήνες των ατόμων λόγω της αλληλεπίδρασης των σωματιδίων που τα συνιστούν. Η πυρηνική ενέργεια απελευθερώνεται κατά τη σχάση ή σύντηξη των πυρήνων και εφόσον οι πυρηνικές αντιδράσεις είναι ελεγχόμενες (όπως συμβαίνει στην καρδιά ενός πυρηνικού αντιδραστήρα) μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καλύψει ενεργειακές ανάγκες.
Σύμφωνα με πόρισμα ομάδας επιστημόνων της Ακαδημίας Αθηνών που δημοσιεύθηκε πριν από λίγες μέρες:"Τα τελευταία χρόνια, οι αυξανόμενες ανάγκες της Ελλάδος σε ηλεκτρική ενέργεια καλύπτονται μόλις οριακά. Η οριακή αυτή κάλυψη των αναγκών της Ελλάδος σε ηλεκτρική ενέργεια αναμένεται να συνεχιστεί επί αρκετό χρονικό διάστημα και μάλιστα είναι πιθανόν να παρουσιαστεί και ενεργειακό έλλειμμα κατά το 2020. Η κατάσταση αυτή δεν είναι δυνατόν να αποτραπεί ακόμη και μετά την πλήρη αξιοποίηση όλων των πηγών ηλεκτροπαραγωγής που ήδη χρησιμοποιούνται (λιγνίτης, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας). Ειδικά για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ανώτατα όρια χρησιμοποιήσεώς των επιβάλλονται και από την ανελαστικότητα των ωρών λειτουργίας των θερμοηλεκτρικών μονάδων.[...]
-Κύρια πλεονεκτήματα: Ενεργειακή ασφάλεια και μείωση των αερίων θερμοκηπίου. Η πυρηνική ενέργεια μπορεί να προσφέρει στην Ελλάδα ηλεκτρική ενεργειακή επάρκεια, ενεργειακή ασφάλεια (τα πυρηνικά εργοστάσια μπορούν να αποθηκεύσουν καύσιμο έως 5 έτη), ευελιξία στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας (η πυρηνική ενέργεια μπορεί εύκολα να αναβαθμιστεί), διαφοροποίηση καυσίμου για ηλεκτροπαραγωγή, μείωση των αερίων θερμοκηπίου (αντικαθιστώντας τα ορυκτά καύσιμα), μεγαλύτερες ποσότητες και χαμηλότερο κόστος ηλεκτρικής ενέργειας.
- Κύρια μειονεκτήματα: Ανάγκη διαχείρισης των καταλοίπων και υψηλό αρχικό κόστος που
απαιτείται για τα συστήματα ασφάλειας και αποτροπής τρομοκρατικών ενεργειών (κίνδυνοι
ασφάλειας, τρομοκρατίας, διασποράς πυρηνικών υλικών, διαχείρισης ραδιενεργών καταλοίπων, και
υψηλό (2.500-4.500 ευρώ ανά KW) αρχικό κόστος κατασκευής του πυρηνικού σταθμού).[...]
Η έντονη σεισμικότητα της Ελλάδος πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη σε κάθε προγραμματισμό και σχεδιασμό πυρηνικών εργοστασίων, δεν αποτελεί όμως αποτρεπτικό παράγοντα. Υπάρχουν δεκάδες πυρηνικών εργοστασίων σε σαφώς σεισμικές περιοχές (π.χ. στην Καλιφόρνια και Ιαπωνία) χωρίς κανένα σοβαρό πρόβλημα. Προφανώς, η σεισμική θωράκιση αυξάνει το κόστος της κατασκευής[...]".
Προσωπικά δεν είμαι υπέρ του ενδεχομένου δημιουργίας εργοστασίων πυρηνικής ενέργειας στην Ελλάδα, από την στιγμή που η χώρα μας έχει ίσως το μεγαλύτερο ηλιακό και αιολικό δυναμικό στην Ευρώπη και μάλιστα επιστήμονες έχουν υποστηρίξει ότι θα μπορούσαμε σαν χώρα να εξάγουμε το πλεονάζον ρεύμα, αν αξιοποιούσαμε πλήρως αυτό το δυναμικό.
Όσον αφορά την άποψη που εκφράζουν τα μέλη της Ακαδημίας Αθηνών, ο κίνδυνος ενεργειακού ελλείμματος κατά το 2020 δεν είναι δυνατόν να αποτραπεί ακόμη και μετά την πλήρη αξιοποίηση όλων των πηγών ηλεκτροπαραγωγής που ήδη χρησιμοποιούνται, αντικρούονται από πολλές άλλες μελέτες και απόψεις, όπως (εδώ) η άποψη του Αρθούρου Ζερβού, καθηγητή του ΕΜΠ, σχετικά με τις προοπτικές των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στην Ελλάδα.
Επίσης σε άρθρο του κ. Θανάση Γερανίου (καθηγητή του Τομέα Πυρηνικής Φυσικής και Στοιχειωδών Σωματιδίων του Πανεπιστημίου της Αθήνας) τονίζεται ότι:"Μύθος ότι οι πυρηνικοί αντιδραστήρες δεν συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου[...]Παρ' ότι στο θέμα των χημικών ρύπων ο πυρηνικός αντιδραστήρας είναι σχεδόν αμέτοχος, στο φαινόμενο του θερμοκηπίου και στη θερμική μόλυνση της ατμόσφαιρας συμμετέχει και μάλιστα σημαντικά. Διότι, από τη συνολική παραγόμενη ισχύ του αντιδραστήρα, ένα μέρος μετατρέπεται σε ηλεκτρικό ρεύμα και δύο σε θερμότητα, που εκλύεται στο περιβάλλον. Άρα, η σχέση προσφερόμενης ενέργειας και θερμικής μόλυνσης του περιβάλλοντος είναι δυσανάλογα επιβαρυντική. Επίσης, όλες οι βοηθητικές μονάδες που απαιτούνται για τη λειτουργία του αντιδραστήρα επιβαρύνουν και αυτές θερμικά την ατμόσφαιρα".
Τέλος ένα άλλο ενδιαφέρον άρθρο του Θανάση Αναπολιτάνου (προέδρου του Αντιπυρηνικού Παρατηρητηρίου Μεσογείου) με τίτλο "οι μύθοι για την πυρηνική ενέργεια" βρίσκεται εδώ.
Ο καθένας μας πρέπει να ακούσει και τις δύο γνώμες και να διαμορφώσει την δική του άποψη σχετικά με ένα τόσο ευαίσθητο θέμα που μας αφορά όλους μας.


Στην δημιουργία του άρθρου χρησιμοποιήθηκαν πηγές από wikipedia και Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. H φωτογραφία είναι από εδώ.

By Tasos | In Πυρηνική Ενέργεια | 0 σχόλια [Photo] [Photo]

[Photo]

πανηγύρια ικαρίας

Τα πανηγύρια της Ικαρίας (τα βασικά). -Τα φημισμένα πανηγύρια της Ικαρίας αποδεικνύουν την φιλοξενία και τα ήθη-έθιμα του λαού μας, καθώς και το ότι είναι ένας λαός που σέβεται και διατηρεί την παράδοση. Σας προσφέρονται απλόχερα να τα θαυμάσετε και να γίνεται για λίγο ένας από εμάς, τους Ικαριώτες.
-Γι' αυτόν το λόγο οφείλετε να σεβαστείτε τον κάθε πανηγυρικό χώρο και να μην αποτελείτε αφορμή για έκτροπα και σύγχυση ώστε στην λήξη του πανηγυριού να έχετε μόνο θετικά συναισθήματα και αγωνία για να βρεθείτε σε ένα επόμενο.
-Οι Ικαριώτες στην συνέχεια να είστε σίγουροι ότι θα ανταμείψουν και με το παραπάνω την καλή συμπεριφορά οποιουδήποτε επισκέπτη που το μόνο μέλημα του είναι να αφεθεί απλά στην μαγεία του οίνου και της σπάνιας μουσικής μας. Ημερομηνίες:
7 Ιανουαρίου Προεσπέρα - Δήμος Ραχών.
10 Φεβρουαρίου Κάλαμος - Δήμος Ραχών.
23 Φεβρουαρίου Άγιος Πολύκαρπος - Δήμος Ραχών.
25 Μαρτίου Μαυριαννού - Δήμος Ραχών.
23 Απριλίου Αμάλου - Δήμος Ραχών.
14 Μαΐου στον Άγιο Ισίδωρο, Καρκινάγρι - Δήμος Ραχών.
12 Ιουνίου Αγίου Πνεύματος, Τραγοστάσι (σημερινές Καστανιές δηλαδή) - Δήμος Ραχών.
24 Ιουνίου Άγιος Ιωάννη (Χριστού Ραχών) Δήμος Ραχών.
29 Ιουνίου 1)Πέζι (Αγίοι Απόστολοι) - Δήμος Ραχών, 2)Πλατάνι - Δήμος Ευδήλου
1 Ιουλίου το πανηγύρι των Αγίων Αναργύρων στην περιοχή της 1)Λουτρόπολης των Θέρμων - Δήμος Αγίου Κηρύκου 2)Καραβόσταμο - Δήμος Ευδήλου.
7 Ιουλίου ,το πανηγύρι της Αγίας Κυριακής, στην περιοχή της Αρμυρίδας, κοντά στον Φάρο - Δήμος Αγίου Κηρύκου.
15 Ιουλίου του Αγίου Κήρυκου , Δήμος - Αγίου Κηρύκου.
17 Ιουλίου της Αγίας Μαρίνας - αποτελεί επέτειο της Ικαριώτικης επανάστασης του 1912 - 1)Δήμος Αγίου Κηρύκου 2)Στην Αρέθουσα - Δήμος Ευδήλου
20 Ιουλίου του προφήτη Ηλία κοντά στο χωριό 1)Γλαρέδο - Δήμος Αγίου Κηρύκου και στον 2) Προφήτη Ηλία (Καρυδιές) 3) Μηλιωπό- Δήμος Ραχών.
26 Ιουλίου το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής σε 4 χωριά, στον 1)Ξυλοσύρτη , στο 2)Περδίκι - Δήμος Αγίου Κηρύκου, στο 3) Καρκινάγρι - Δήμος Ραχών και στο 4) Πετροπούλι, 5)Καραβόσταμο - Δήμος Ευδήλου.
27 Ιουλίου του Αγίου Παντελεήμονα στο ομώνυμο χωριό - Δήμος Αγίου Κηρύκου.
31 Ιουλίου στον Άγιο Δημήτριο - Δήμος Ραχών.
6 Αυγούστου πανηγύρι στα χωριά του 1)Οξέ, του 2)Χριστού και 3)Φραντάτο για την μεταμόρφωση του Σωτήρος - Δήμος Ραχών.
15 Αυγούστου στην κοίμηση της Θεοτόκου στα χωριά 1)Χρυσόστομος, 2)Μαρμάρια Παναγιά, 3)Περδίκι και 4)Μονοκάμπι - Δήμος Αγίου Κηρύκου 5)Λαγκάδα 6)Ακαμάτρα 7)Κοσσοίκια - Δήμος Ραχών.
17 Αυγούστου στο Καραβόσταμο - Δήμος Ευδήλου
27 Αυγούστου του Αγίου Φανουρίου στο χωριό του 1)Μάραθο - Δήμος Ευδήλου 2)Αγίου Παντελεήμονα - Δήμος Αγίου Κηρύκου , 3)Μανδριά- Δήμος Ραχών.
29 Αυγούστου, 2 μέρες αργότερα το πανηγύρι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, στο Μαυράτο όπου σερβίρεται και το παραδοσιακό χταποδοπίλαφο - Δήμος Αγίου Κηρύκου.
8 Σεπτεμβρίου στην παραλία Κέραμε και στο χωριό Πλαγιά γιορτάζεται με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια η γέννηση της Θεοτόκου - Δήμος Αγίου Κηρύκου.
17 Σεπτεμβρίου το πανηγύρι της Αγίας Σοφίας στο 1)Μονοκάμπι - Δήμος Αγίου Κηρύκου και 2) Κρεμαστή (Κάμπος) - Δήμος Ευδήλου.
26 Οκτωβρίου Άγιος Δημήτριος - Δήμος Ραχών.

Ιστορική Εξέλιξη

Μερική άποψη του λιμένα Αγ. Κηρύκου με το μνημείο του Ίκαρου

Η Ικαρία έχει κατοικηθεί από το 7.000 π.Χ., όταν εγκαταστάθηκαν Νεολιθικοί προ των Ελλήνων κάτοικοι που οι Έλληνες αποκαλούσαν Πελασγούς. Γύρω στο 750 π.Χ. Έλληνες από τη Μίλητο αποίκισαν την Ικαρία ιδρύοντας εγκαταστάσεις στην περιοχή που σήμερα αποκαλείται Κάμπος, την οποία τότε αποκαλούσαν Οινόη για το κρασί της. Τον 6ο αιώνα π.Χ. η Ικαρία συνενώθηκε με τη Σάμο και αποτέλεσε κομμάτι της θαλάσσιας αυτοκρατορίας του Πολυκράτη. Εκείνη την εποχή χτίστηκε ο ναός της Αρτέμιδος στο Να, στη βορειοανατολική γωνία του νησιού. Ο Νας ήταν ιερός τόπος για τους προ των Ελλήνων κατοίκους του Αιγαίου και ένα σημαντικό λιμάνι του νησιού στην αρχαιότητα, ο τελευταίος σταθμός πριν εξερευνηθούν οι επικίνδυνες θάλασσες γύρω από την Ικαρία. Ήταν ένα κατάλληλο μέρος για τους ναυτικούς να κάνουν θυσίες στην Άρτεμη, η οποία εκτός των άλλων ήταν και προστάτις των θαλασσοπόρων. Ο ναός διατηρούνταν σε καλή κατάσταση μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα όταν λεηλατήθηκε από τους κατοίκους του χωριού Χριστός Ραχών, οι οποίοι πήραν το μάρμαρο προκειμένου να φτιάξουν την εκκλησία στο χωρίο τους. Το 1939 έγιναν ανασκαφές στην περιοχή από τον Έλληνα αρχαιολόγο Λίνο Πολίτη. Κατά την Γερμανική και Ιταλική κατοχή της Ικαρίας κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλά από τα τεχνουργήματα που είχαν βρεθεί από τον Πολίτη εξαφανίστηκαν. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση υπάρχουν ακόμα μαρμάρινα αγάλματα κάτω από την άμμο της παραλίας.

Το 14ο αιώνα μ.Χ. η Ικαρία ήταν κομμάτι της Γενοβέζικης αυτοκρατορίας στο Αιγαίο. Σε κάποια στιγμή αυτής της περιόδου οι Ικαριώτες κατέστρεψαν τα λιμάνια τους ώστε να αποτρέψουν την απόβαση των ανεπιθύμητων επισκεπτών. Σύμφωνα με τους ντόπιους ιστορικούς, οι Ικαριώτες, βασισμένοι σε δικές τους κατασκευές, έχτισαν επτά πύργους-παρατηρητήρια κατά μήκος της ακτής. Μόλις εμφανιζόταν εχθρικό ή άγνωστο σκάφος, οι παρατηρητές άναβαν αμέσως φωτιά και έτρεχαν σε μία δεξαμενή η οποία ήταν πάντα γεμάτη με νερό. Τραβούσαν ένα ξύλινο βούλωμα το οποίο υπήρχε στη βάση και το νερό φυσικά διέρρεε. Οι φρουροί των άλλων παρατηρητηρίων ειδοποιούνταν από τη φωτιά ώστε να κάνουν ταυτοχρόνως το ίδιο. Στο εσωτερικό κάθε δεξαμενής σε κάθε κάστρο υπήρχαν πανομοιότυπες γραμμές με εκείνες στα σκεύη που χρησιμεύουν ως μεζούρες. Κάθε μια από αυτές τις διαμετρήσεις είχε και ένα διαφορετικό μήνυμα συνημμένο πάνω της: «επίθεση πειρατών», «προσέγγιση αγνώστου σκάφους», κλπ. Όταν το επίπεδο του νερού έφτανε στο κατάλληλο μήνυμα, οι «αποστολείς» επανατοποθετούσαν το βούλωμα στη δεξαμενή και έσβηναν τη φωτιά κι έτσι ο καθένας στους άλλους πύργους μπορούσε να διαβάσει το μέγεθος και την εγγύτητα του εκάστοτε κινδύνου. Παρά τάυτα, μόλις τα τελευταία χρόνια το νησί έχει αρχίσει και συνδέεται με ταχύπλοα που μειώνουν κατά πολύ τις αποστάσεις και το φέρνουν στην πρώτη γραμμή του εναλλακτικού, νησιωτικού τουρισμού.

Χωριό Ράχες

Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης περιόδου οι Ικαριώτες σπανίως έχτιζαν χωριά. Κάθε σπίτι ήταν απομακρυσμένο από τα γειτονικά, είχε μόνο μια πόρτα και ήταν φραγμένο μέσα σε ψηλούς τοίχους, ενώ δεν είχε παράθυρα προς την πλευρά της θάλασσας. Η καμινάδα με τους καπνούς θα μπορούσε να προδώσει την ύπαρξή του, έτσι διατηρούσαν δωμάτια γεμάτα καπνό τα οποία όμως δεν περιείχαν υπάρχοντα. Η παράδοση υποστηρίζει πως όλοι κοιμόντουσαν στο πάτωμα και έκρυβαν τα υπάρχοντά τους μέσα σε σχισμές στους τοίχους. Άντρες και γυναίκες φορούσαν σχεδόν τα ίδια ρούχα: υφαντές λινές φούστες για τις γυναίκες, ένα είδος φουστανέλας για τους άντρες. Αυτός ο τρόπος ζωής συντελούσε στη μακροζωία και στην αταξικότητα.

Οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη, που είχαν την βάση τους στη Ρόδο, ασκούσαν εξουσία στην Ικαρία μέχρι το 1521 που η Οθωμανική Αυτοκρατορία ενσωμάτωσε την Ικαρία στις κτήσεις της. Οι Ικαριώτες λιντσάρανε τον πρώτο Τούρκο φοροεισπράκτορα, αλλά κατά κάποιον τρόπο κατόρθωσαν να παραμείνουν ατιμώρητοι.

Οι Τούρκοι επέβαλλαν ένα πολύ χαλαρό καθεστώς διοίκησης, δεν έστειλαν αξιωματούχους στην Ικαρία για αρκετούς αιώνες. Η καλύτερη καταγραφή που διαθέτουμε για το νησί κατά τη διάρκεια των συγκεκριμένων χρόνων είναι από τον κονδυλοφόρο του Επισκόπου J. Georgirenes που το 1677 περιέγραψε το νησί με 1.000 κατοίκους οι οποίοι ήταν οι φτωχότεροι στο Αιγαίο. Το 1827 η Ικαρία αποσπάστηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά αναγκάστηκε να αποδεχτεί την Τουρκική διοίκηση κάποια χρόνια μετά και παρέμεινε κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έως τις 17 Ιουλίου 1912 όταν εξεδίωξε μια μικρή τουρκική φρουρά κατά τη διάρκεια του Ικαριακού αγώνα για ανεξαρτησία. Εξαιτίας των Βαλκανικών πολέμων, η Ικαρία αδυνατούσε να συνενωθεί με την Ελλάδα μέχρι το Νοέμβριο του αυτού έτους. Για 5 καλοκαιρινούς μήνες παρέμεινε ανεξάρτητη πολιτεία, με τις δικές της ένοπλες δυνάμεις, σφραγίδες και ύμνο και το όνομα "Πολιτεία Ικαρίας". Αυτοί οι πέντε μήνες ανεξαρτησίας ήταν δύσκολοι. Οι ντόπιοι είχαν έλλειψη σε προμήθειες, δεν είχαν συχνή συγκοινωνία και ταχυδρομικές υπηρεσίες, ενώ κινδύνευαν να γίνουν κομμάτι της Ιταλικής Αυτοκρατορίας στο Αιγαίο.

Χαρακτηριστική απασχόληση των Ικαριωτών από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι και τα μέσα του 20ου αιώνα ήταν η παραγωγή και εμπορία ξυλοκάρβουνου. "Κομπανίες" Ικαριωτών ταξίδευαν για μήνες αρχικά στην Μικρά Ασία και μετά το 1922 σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας για τον σκοπό αυτό. Στη συνέχεια η μεγάλη μετανάστευση, κυρίως στις Η.Π.Α., περιόρισε και μηδένισε τη δραστηριότητα αυτή. Η παροικία των Ικαρίων στις Η.Π.Α. είναι σήμερα μεγάλη και ιδιαίτερα δυναμική, εξακολουθεί δε να έχει ιδιαίτερους δεσμούς με τον γενέθλιο τόπο.

Το νησί είχε τρομακτικές απώλειες σε έμψυχο και άψυχο δυναμικό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη Γερμανική και Ιταλική Κατοχή. Δεν υπάρχουν ακριβή νούμερα ως προς το πόσοι άνθρωποι λιμοκτόνησαν, αλλά στο χωριό Καραβόσταμο πάνω από 100 άτομα πέθαναν από ασιτία. Από τότε στο νησί, η πλειονότητα των κατοίκων είναι φίλα προσκείμενη στον Κομμουνισμό, ενώ η Ελληνική Κυβέρνηση χρησιμοποιούσε το νησί ως τόπο εξορίας για περίπου 13.000 κομμουνιστές από το 1945 έως το 1949. Μέχρι σήμερα η Ικαρία ονομάζεται Κόκκινο Νησί ή Κόκκινος Βράχος, εξαιτίας αυτών. Η ποιότητα ζωής βελτιώθηκε σημαντικά μετά το 1960 όταν η Ελληνική Κυβέρνηση ξεκίνησε να επενδύει στην υποδομή των νησιών προκειμένου να προωθηθεί ο τουρισμός. Ακόμα και τώρα όμως, η Ικαρία θεωρείται από τα "ξεχασμένα" νησιά και οι ντόπιοι βασίζονται στα έσοδα που έχουν απo τις διάφορες εκδηλώσεις για τη βελτίωση της τοπικής υποδομής. Είναι χαρακτηριστική η έλλειψη σε έργα ρυμοτομικού χαρακτήρα, λόγω της βραχώδους και απότομης μορφολογίας που τα καθιστά πολυδάπα